به طور کلی با نگاهی بر سلسله مراتب اعضای هیئت علمی در خواهید یافت که این دو عنوان از نظر رتبه و سابقه تحصیلی و رزومه متفاوت بوده، به این صورت که مربی در پایین‌ترین جایگاه قرار داشته و پس از آن استادیار به دلیل سطح بیشتر تحصیلات و سابقه پژوهشی در رتبه بالاتری نسبت به مربی قرار دارد.
معرفی هئیت علمی
به منظور پی بردن به فرق مربی و استادیار در ابتدا باید از نظام سلسله مراتبی اعضای تشکیل دهنده هیئت علمی آگاهی لازم را پیدا کنید. لذا در ابتدا به شرح مختصری در این باره می‌پردازیم. به طور کلی اعضای هیئت علمی در دانشگاه به افرادی گفته می‌شود که پس از انجام مصاحبه کاری بر اساس رزومه، سوابق تحصیلی و حرفه‌ای خود با انواع قرارداد در قالب پیمانی و یا در دو نوع قرارداد رسمی آزمایشی و رسمی قطعی در دانشگاه استخدام شده و به انواع فعالیت آموزشی یا پژوهشی می‌پردازند.
در یک نگاه کلی اعضای هیئت علمی بر اساس وظیفه خود ممکن است به صورت عضو هیئت علمی آموزشی و یا عضو هیئت علمی پژوهشی مشغول به فعالیت شده اما در اکثر موارد افراد هیئت علمی در دانشگاه به صورت آموزشی هستند. لذا در مرتبه اول وظیفه آن‌ها آموزش بوده و تعداد کمی از این افراد نیز در قسمت پژوهشی فعالیت دارند. یکی از مدارک بسیار مهم و کاربردی و پرطرفدار مدرک پرستاری فنی حرفه ای می باشد که بازار کار بسیار خوبی دارد.
سلسله مراتب در هئیت علمی
فرق مربی با استادیار در رتبه بندی دانشگاه ایران در چه چیز است؟به طور کلی در کشور ایران اساتید دانشگاه بر اساس رتبه‌بندی‌های آموزشی دانشگاهی در یک مرحله سازماندهی شده از پایین تا بالاترین قسمت شامل درجات آموزشیار- مربی (Instructor)، مرتبه بعد استادیار (Assistant Professor)، سپس دانشیار (Associate Professor) و بعد از آن از استاد (Professor) و در مرحله آخر استاد تمام (Academic tenure) به صورت پله وار سازماندهی می‌شوند.
بنابراین با نگاهی دقیق بر این نظام سلسله مراتبی در خواهید یافت که از جمله تفاوت‌های اساسی مربی و استادیار رتبه‌بندی آن‌ها است که مربی در پایین‌ترین بخش و پس از آن استادیار در بخش بالاتر بر اساس رتبه و جایگاه علمی قرار گرفته است.
نکته مهم: افراد علاقه‌مند به ورود به اعضای هئیت علمی در گروه وزارت بهداشت نظیر کادر درمان در کنار سابقه حرفه‌ای خود می‌توانند با گذراندن دوره‌های فنی‌حرفه‌ای معتبر مانند مدرک فنی‌حرفه‌ای پرستاری رزومه و مهارت عملی خود را به میزان چشمگیری افزایش دهند، لذا به منظور کسب اطلاعات بیشتر از نحوه ثبت‌نام با قسمت مشاوره تماس حاصل فرمایید.
مربی کیست؟
مربی با معادل بین‌المللی Instructor یکی از رتبه‌های هیئت علمی دانشگاه و مراکز علمی و پژوهشی است. رتبه مربی به افرادی داده می‌شود که مدارک دانشگاهی آن‌ها از دارندگان مدرک دکتری کمتر است.
رتبه مربی معمولاً از مدرک کارشناسی ارشد برخوردار است و بر اساس آیین‌نامه‌های دانشگاهی با دستیابی فرد به شرایط همچون (چاپ کتب و مقالات معتبر، سوابق آموزشی و سوابق پژوهشی) و کسب حداقل 100 تا 120 امتیاز می‌تواند از یک سطح به سطح دیگر ارتقاء پیدا نماید.
نکته مهم: از جمله تفاوت مربی و استادیار در سطح تحصیلات آن‌ها است که مربی از مدرک کارشناسی ارشد و استادیار از مدرک دکتری (PhD) برخوردار است.
استادیار کیست؟
استادیار با عنوان Assistant Professor در آمریکا و کانادا و در سایر کشورها با عنوان Lecturer نیز از رتبه‌های هیئت علمی دانشگاه و مراکز علمی و پژوهشی است. در کشور ایران این رتبه بالاتر از رتبه مربی و پایین‌تر از رتبه استادیاری است.
استادیار معمولاً پس از دریافت مدرک تحصیلی دکتری یا دوره پسادکتری، به این رتبه ارتقاء می‌یابند.
فعالیت‌های استادیار چیست؟
استادیار فعالیت‌هایی همچون تدریس، نقش راهنما در فعالیت‌های تحقیقاتی و نظارت بر فعالیت‌های مرتبط با تحصیلات تکمیلی را به عهده دارد. به طور کلی فعالیت‌های یک استادیار در کشور ایران عبارت است از:
تدریس
مسئولیت تدریس قسمت‌هایی از دروس اصلی یا فرعی ارائه شده در هر دانشکده مانند: برگذاری کلاس‌های درسی، تهیه مطالب به‌روز درسی، رفع اشکالات درسی دانشجویان ، طراحی سوال و تصحیح امتحانات پس از برگذاری کلاس است.
پژوهش
فعالیت در پروژه‌های تحقیقاتی به منظور دستیابی به نوآوری و نگارش مقالات معتبر
خدمات دانشگاهی
ایفای نقش در سیاست و تصمیمات مهم دانشگاهی نظیر شرکت در انواع کمیته‌های دانشگاهی، توسعه دانشگاه، برنامه‌ریزی دروس آموزشی و سایر فعالیت‌های اجرایی است.
نکته مهم: فرق مربی با استادیار در میزان سابقه‌ی علمی و پژوهشی است که استادیار علاوه بر سطح بالاتر علمی از فعالیت‌های پژوهشی و فرهنگی بیشتری نسبت به مربی برخوردار است لذا در رتبه بالاتری نسبت به مربی قرار خواهد گرفت.
دانشیار کیست؟
دانشیار یا Associate Professor یکی از رتبه‌های علمی دانشگاهی به منظور هیئت‌علمی است. این رتبه در یک نظام سلسله مراتبی بالاتر از رتبه استادیاری و در قسمت پایین‌تر از استادی قرار دارد. به منظور رسیدن به این رتبه، افراد استادیار باید بر اساس آیین‌نامهٔ موجود در وزارت علوم، وزارت بهداشت یا تحقیقات و فناوری به حداقل امتیاز لازم به منظور دریافت رتبه دانشیاری دست یابند.
مرحله استادیاری و دانشیاری تفاوت‌هایی در مسئولیت‌های اجرایی دارند که این تفاوت‌ها عبارت است از:
نوع مسئولیت آموزشی و اداری
در مرحله استادیاری فرد در کنار فعالیت‌های خود به منظور تدریس و پژوهش، به عنوان راهنما در پایان‌نامه‌های تحصیلات تکمیلی و همچنین اجرای انواع پروژه تحقیقاتی نظارت دارد. در صورتی که در رتبه دانشیاری فرد به دلیل تجربه و سابقه کاری بیشتر توان ریاست بخش‌های کوچک دانشگاهی را خواهد داشت.
دستاوردهای علمی
فرق مربی و استادیار در دستیابی به رتبه دانشیاری در این است که استادیار قبل از ارتقا به رتبه دانشیار باید تخصص خود را در میزان دستاوردهای علمی مانند: انتشار مقالات معتبر و شرکت در کنفرانس‌ها را افزایش دهد. به طور کلی دانشیار به دلیل تجربه و رزومه بیشتر، از اعتبار و شناخت بهتری نسبت به استادیار در جامعه علمی برخوردار است، اما در بیشتر موارد به دلیل جایگاه علمی پایین‌تر مربی این امکان برای او مانند استادیار وجود ندارد.
استاد یا پروفسور کیست؟
استاد یا پروفسور ـ Professor در بحث علمی دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی بالاترین درجه علمی در میان مدرسان به شمار می‌رود ولی در کشورهای خارجی به جای واژه استاد از کلمه پروفسور استفاده شده و به عنوان بالاترین جایگاه دانشگاهی است که فقط افراد بازنشسته از آن استفاده می‌کنند.
از جمله مهم‌ترین فرق استاد و مربی در جایگاه رتبه دهی اعضای هیئت علمی دانشگاه است که استاد آخرین و بالاترین درجه و مربی در پایین‌ترین درجه هیئت علمی قرار دارد.
میزان واحد تدریس هئیت علمی
به طور کلی اعضای هیئت علمی در کشور ما شامل دو دسته هیئت علمی آموزشی و هیئت علمی پژوهشی است که وظایف هر یک عبارت است از:
- هیئت علمی آموزشی موظف به انجام تدریس در کنار فعالیت پژوهشی بوده و ۱۰ تا ۱۶ ساعت از وقت خود را در طول هفته صرف امور آموزشی می‌کند.
- هیئت علمی پژوهشی موظف به انجام تدریس نبوده و فقط انجام فعالیت‌های پژوهشی را بر عهده دارد.
در کشور ما تمامی اعضای هیئت علمی در سال‌های اخیر به جای ده واحد تدریس شش واحد موظف داشته،برای اینکه فرصت لازم به منظور بیشتر با آشنایی با محیط آموزشی و تهیه مطالب درست درسی را داشته باشند، اما از سال دوم ده واحد موظف و به ترتیب در سال سوم این تعداد به بیش از ۱۰ واحد موظف ارتقا خواهد یافت.
به طور کلی هر یک از اعضای هیئت علمی وظیفه دارد در طول هفته حداقل تعداد واحد تعیین شده برای آن رتبه را تدریس نماید.مطابق با آخرین دستورالعمل ارائه شده تعداد واحد موظف هر گروه شامل: مقام استاد: ۸ واحد، رتبه دانشیار: ۹ واحد، رتبه استادیار: ۱۰ واحد، رتبه مربی ۱۲ واحد است.
جمع بندی
دانشگاه از مهم‌ترین مراکز آموزشی به شمار می‌رود که نیازمند افراد متخصص و با تجربه است. لذا شرایط علمی و کیفیت فعالیت اعضای هیئت علمی بر روی تربیت افراد کارآزموده به منظور فعالیت موثر در جامعه تأثیر گذار است. به عبارت دیگر بدون وجود هیئت علمی متخصص با تجربه کاری بالا و به روز توسعه و آبادانی در یک کشور محقق نخواهد شد. از طرف دیگر به دلیل حساسیت انتخاب افراد شایسته به منظور تدریس در دانشگاه اعضای هئیت علمی بر اساس بخشنامه‌های قانونی در کشور از سلسله مراتب سازمانی در رتبه دهی برخوردار بوده و بر اساس رزومه تحصیلی، پژوهشی و تجربه کاری مسئولیت بخش‌های مختلف دانشگاه را بر عهده خواهند داشت. با نگاهی کلی بر این سلسله مراتب به فرق مربی و استادیار در جایگاه رتبه بندی پی خواهید برد، لذا سلسله مراتب رتبه‌بندی به ترتیب از پایین‌ترین مقام تا بالاترین مقام شامل ۵ بخش: مربی، استادیار، دانشیار، استاد، استاد تمام است که بر حسب سوابق خود مسئولیت‌های مختلف را در مراکز دانشگاهی به عهده خواهند گرفت.
این مطلب تبلیغاتی است و محتوای آن توسط سفارش دهنده تهیه شده و مرکز مشاوره انتخاب نو مسئولیتی درباره آن ندارد.
دیدگاه خود را بنویسید